Iucunda sane

"W owych jednak czasach ludy - jakkolwiek prostacze, nieokrzesane i pozbawione wszelkiej kultury pragnęły życia; tego zaś nikt nie mógł udzielić, tylko Jezus Chrystus przez swój Kościół. (...) I rzeczywiście miały żywot i to żywot przeobfity. Jeśli bowiem z Kościoła może płynąć tylko życie nadprzyrodzone, to jednak wszelkie inne siły życiowe - nawet te, które są porządku czysto przyrodzonego - skupiają się w tamtej i przez nią są odżywiane.

Dziś, przeciwnie, choć świat współczesny korzysta ze światła cywilizacji chrześcijańskiej tak obficie, że w żaden sposób nie można go już porównać do stanu ludzkości za świętego Grzegorza, to wydaje się jednak jakby sprzykrzyło mu się już owo życie - życie, które pozostaje głównym, a często nawet jedynym źródłem wszelkiego dobra, nie tylko w przeszłości, ale też i w czasach dzisiejszych. I nie dość, że świat ten oddziela się od pnia głównego na podobieństwo nieużytecznej gałęzi - jak to bywało dawniej, kiedy wybuchały herezje i schizmy (...)."